گوتیک

گوتیک

از اواسط قرن ۱۲ تا ۱۶ میلادی این سبک معماری ادامه داشته است. تجارب معماران دوره‌ی «رومانسک» در این دوره باعث پیشرفت تزیینات داخلی و خارجی کلیساها می‌شود. استفاده از طاق‌های بلند و نوارهای ژیف در سقف، کشیدگی طاق‌ها و نمای داخلی و خارجی بناها، ارتفاع زیاد سقف و قوس‌های متقاطع از ویژگی‌های این سبک به شمار می‌روند. مهم‌ترین آثار این دوره «کلیسای سالزبری» در انگلستان و «کلیسای نوتردام» و «کلیسای شاتر» در فرانسه می‌باشند. در مشرق زمین، «کلیسای سنت نیکولاس» در قبرس به سبک «گوتیک» ساخته شده است. عبارت ” نقاشی گوتیک ” معمولاً  در ذهن تداعی گر نقاشی کلیساها در قرن های چهاردهم و پانزدهم است ، که دارای مشخصه های روشنی از قبیل پرسپکتیو تخت ، رنگهای روشن ، استفاده از ورقه های نازک طلا  و مهم تر از همه پرداختن به سوژه های مذهبی ( مانند چهره های الهی که هاله ای طلایی دور سر شان دیده می شود ) بود.

آخرین نقاشیهای دیواری گوتیک در فرانسه

رومانسک

 

رومانسک

هنر «رومانسک» ادامه‌ی هنر «بیزانس» می‌باشد و در عین حال مقدمه‌ای بر هنر «گوتیک» است.در این دوره، قدرت کماکان در خدمت مقاصد کلیسا می‌باشد و موضوعات نقاشی عمدتاً در خدمت مذهب قرار دارند. کلیساها دارای تزیینات فوق‌العاده بوده، دارای نقاشی‌های فرسک و موزاییک می‌باشند و در آن‌ها طاق‌ها رومی کار شده‌اند. به طور کلی تقلید ساخت کلیساها با پلان «باسیلیکا» و دایره‌ای‌شکل در کشورهایی نظیر آلمان، فرانسه و ایتالیا را سبک رومانسک می‌نامند. در معماری، از نمونه‌ی کلیساهای این دوره می‌توان «کلیسای سن میشل» در «هیلدشهایم» آلمان و «کلیسای پیزا» در ایتالیا همراه با برج کج «پیزا» را نام برد. در هر دو شیوه‌ی رومانسک و بیزانس تفاوت نمای خارجی و داخلی بسیار چشمگیر است که این امر در گوتیک جبران شده و نمای خارجی هماهنگ با نمای داخلی و تزیینات آن می‌شود.

بیزانس

بیزانس

این هنر با فلسفه‌‌ی مسیحیت شروع می‌شود، متعلق به فرهنگ ابتدایی مسیحیت است، کاملاً در اختیار کلیسا می‌باشد و به وسیله‌ی کلیسا نیز کنترل می‌شود. رنگ‌های مجذوب‌کننده در قالبی بدوی و معنویت در هنر، هدف عمده‌ی هنرمند این دوره می‌باشد.هنر «بیزانس» از سال ۳۳۰ میلادی، هم‌زمان با استقلال روم شرقی و به پایتختی «قسطنطنیه» شکل می‌گیرد. دوران طلایی این هنر قرن ۶ میلادی بوده است. مهم‌ترین اثر این دوره‌ ساخت «کلیسای سانتا صوفیا»ست که بعدها به مسجد تبدیل شد و نام «ایاصوفیه» را به خود گرفت. هنرهایی چون موزاییک، نقاشی دیواری (فرسک)، تصویرسازی کتاب‌های مذهبی از جمله «انجیل» و نقاشی روی چوب (شمایل‌سازی) در این دوره رایج بوده‌اند.